Dansles
Het moet onder het avondeten zijn geweest dat het onderwerp ‘Dansles’ ter sprake kwam. Mijn moeder vond het een onderdeel van een juiste opvoeding, ik had er de leeftijd voor en ikzelf vond het ook een goed idee. Veelal werd op feestjes ‘vrij‘ gedanst, maar ik moest het laten afweten als men een foxtrot inzette, meestal een aanleiding om daarna met een ‘slow’ muziekje wat te schuifelen. Zo moest ik mooie kansen om een meisje echt vast te houden laten schieten en aan de kant blijven zitten. Meer tekenen dan je leeftijd, gaven aan dat mijn jeugd voorbij was. Ik schoot door de kledingmaten heen en ook de schoenmaat ging drastisch omhoog naar de 45. Je kreeg baardgroei, maar last ook van vervelende jeugdpuistjes. Ik liet mij dus bij een daarvoor geëigende instelling (R.K) inschrijven: Dansschool Eype.
De dansschool was gevestigd in de Godelindestraat en bevond zich in een woonhuis. De benedenverdieping was zodanig ingericht, dat er één grote grote ruimte was ontstaan met een gladde parketvloer. Dat was natuurlijk wel praktisch, want met dansen zou je anders de polen uit het tapijt draaien. Met een vriend ging ik erheen op de aangegeven tijd. Dasje-jasje, en verder keurig verzorgd met after shave en deodorant. Men had mij verteld dat schoenen met lederen zolen bij dansles prettig waren, omdat je soms ook een wat slepende gang moest uitvoeren. Geen probleem, mijn zondagse schoenen waren van dergelijke zolen voorzien.
Gespannen en toch wel een beetje zenuwachtig traden we de dansschool binnen, waar een aantal meisjes al had plaatsgenomen op stoelen, die aan de zijkant van de ruimte waren opgesteld. Het was een fase van aftasten en afwachten, maar spoedig werd duidelijk hoe de eerste dansles zou verlopen. Instructie kregen we van moeder Eype en haar zoon Hans. We zouden beginnen met de Foxtrot en later zouden andere dansen volgen zoals de Jive, Engelse Wals, WeenseWals, Cha-cha-cha, Valeta en Rumba. Eerst werd de jongens voorgedaan, hoe je een meisje netjes diende te vragen en daarna werd een passend muziekje opgezet. Daartoe diende in die tijd, zo’n wit pick-upje met armpje en twee boxjes.
Moeder en zoon deden voor welke passen en bewegingen moesten worden gemaakt en daarbij werd wel geteld ( één, twee, drie) Toen moesten we er zelf aan geloven en zo hoffelijk als je kon, vroeg je een toen nog vreemd en onbekend meisje ten dans. Een hele uitdaging om zo voor het eerst een meisje vast te houden tijdens de dansles. Naarmate de lessen vorderden begon de koudwatervrees bij iedereen af te nemen en werd er meer ontspannen gedanst. Ik kreeg er werkelijk aardigheid in, mede omdat er echt heel aardige meisjes bij waren, die je het gevoel gaven over de dansvloer te zweven. Moeder en zoon Eype begaven zich regelmatig tussen de dansende paren om je te helpen. Zo danste ik dus ook met Mevrouw Eype, die een kop kleiner was dan ik, maar die ondanks dat, duidelijk ‘leiding’ gaf bij het dansgebeuren. Dansschool Eype organiseerde ook afsluitende dansavonden elders in Bussum, in grote zalen, waarbij we ook wel verkleed dienden te verschijnen; bal masqué, erg leuk. Ook Sinterklaas werd er gevierd en met lootjes trekken, daarna werd een passend cadeau gezocht met rijm.
Echte liefhebbers van dansen konden verder en (zo was de uitdrukking), konden dan ‘ópgaan’voor brons en zilver’. Eype wist van het dansen iets leuks te maken en ik denk nog wel eens terug aan die eerste dansles en de angst die ik had met mijn grote voeten mijn vrouwelijke partner op de tenen te staan. Deze flater werd mij gelukkig bespaard !
In de ‘Salle Polyvalente’ in het Franse dorp, waar wij regelmatig verblijven, wordt voor de gepensioneerden regelmatig een diner dansant georganiseerd. Alle hoeken van de dansvloer worden door de paren bezocht, dat is nog eens dansen ! De Franse vrouwen zijn hier geëmancipeerd, kunnen goed dansen en stappen kordaat op je af om je ten dans te vragen. Ik moet helaas met schaamrood op de kaken weigeren. Mijn vrouw en ik hebben het dansen niet bijgehouden en nu ‘zit’je ! Zou danschool Eype ons nog eens op herhaling kunnen nemen ?